پروتکل RIP چیست و چگونه کار می‌کند؟

روترها برای پیدا کردن مسیرها و ارسال داده‌ها از پروتکل‌های مختلف استفاده می‌کنند که یکی از آن‌ها RIP (Routing Information Protocol) است. RIP یک پروتکل بردار-فاصله برای شبکه‌های TCP/IP کوچک تا متوسط است که با معیار تعداد گام (hop count) بهترین مسیر را انتخاب می‌کند. هر مسیر حداکثر ۱۵ هاپ دارد تا از حلقه‌های مسیریابی جلوگیری شود. روترهای RIP نقشه کامل توپولوژی شبکه ندارند و به اطلاعات همسایگان نزدیک خود تکیه می‌کنند. هر ۳۰ ثانیه، جدول مسیریابی هر روتر به همسایگان مستقیم ارسال می‌شود تا همه مسیرها همگرا شوند. مسیرهای کوتاه‌تر جایگزین می‌شوند و مسیرهای طولانی یا نامعتبر موقتاً نگه داشته یا حذف می‌شوند، تا شبکه پایدار و قابل اعتماد بماند. در این مقاله می‌خواهیم به معرفی RIP بپردازیم و ویژگی‌ها، مزایا، معایب آن را بررسی کنیم. با ادامه این مطلب ما را همراهی کنید.

بررسی اجزای کلیدی پروتکل RIP

این پروتکل از اجزای خاصی تشکیل شده است که همه آن‌ها برای پیشبرد صحیح مسیریابی لازم و حیاتی هستند. در ادامه این اجزا و مفاهیم را بررسی می‌کنیم. 

جدول مسیریابی (RIB)

RIB یا جدول مسیریابی، یک جدول داده ذخیره شده در روتر است که مسیرهای مقاصد خاص شبکه را فهرست می‌کند. هر ورودی در RIB شامل زیرشبکه مقصد، آدرس گام (Hop) بعدی، معیار (Metric که برای RIP همان تعداد گام است) و تایمر انقضای مسیر می‌شود.

جداول مسیریابی در RIP از طریق الگوریتم بردار - فاصله به‌روزرسانی می‌شوند. وقتی یک روتر آپدیت مسیریابی را دریافت می‌کند، تعداد گام‌های (hop count) هر مسیر در به‌روزرسانی را با تعداد گام‌های جدول مسیریابی موجود خود مقایسه می‌کند. اگر در اطلاعات جدید مسیری با تعداد گام‌های کمتر دیده شود، روتر جدول خود را با مسیر جدید آپدیت می‌کند. سپس این تغییرات در آپدیت‌های بعدی مسیریابی به سایر روترها ارسال می‌شوند.

همان‌طور که روتر از مسیرها و شبکه‌های جدید مطلع می‌شود، آنها را به RIB اضافه می‌کند و برای کلاینت‌ها در دسترس قرار می‌دهد. به همین ترتیب، وقتی مقصدی غیرقابل‌دسترس می‌شود، مسیرش به عنوان غیرقابل‌استفاده علامت‌گذاری شده و در نهایت از RIB حذف می‌شود.

محاسبه معیار یا Metric در RIP

RIP بهترین مسیر به شبکه مقصد را با استفاده از معیار تعداد گام (hop count) ارزیابی می‌کند. هر روتری که یک بسته باید از آن عبور کند تا به مقصد برسد، به عنوان یک گام (hop) در نظر گرفته می‌شود. مسیری که کمترین گام را به مقصد دارد، به عنوان بهترین مسیر در نظر گرفته می‌شود.

تعداد هاپ (Hop Count) در RIP

تعداد هاپ (Hop Count) تعداد روترهای بین شبکه‌های مبدأ و مقصد است. جدول مسیریابی شامل مسیری است که کمترین هاپ را دارد، زیرا این مسیر به عنوان بهترین راه برای اتصال به یک شبکه در نظر گرفته می‌شود. با محدود کردن تعداد هاپ‌های مجاز بین یک مبدأ و یک مقصد، RIP از بروز لوپ‌های مسیریابی جلوگیری می‌کند. حداکثر هاپ مجاز هم 15 تا است. در ادامه مثالی در این زمینه می‌آوریم که بهتر متوجه کارکرد آن شوید.

به تصویر زیر دقت کنید:

در این تصویر توپولوژی 3 روتر (PyNet1، PyNet2، PyNet3) نمایش داده شده است. 

آدرس‌های IP مربوط به PyNet1 در fa0/0، 192.168.1.1/24 و در fa0/1، 12.10.1.1/30 است.

آدرس‌های IP مربوط به PyNet2 در fa0/0، 12.10.1.2/30 و در fa0/0، 12.10.2.2/30 است.

PyNet3 دارای آدرس‌های IP 12.10.2.1/30 در fa0/0 و 192.168.2.1/24 در fa0/1 است.

پیکربندی RIP برای PyNet1:

R1(config)# router rip

R1(config-router)# network 192.168.1.0

R1(config-router)# network 12.10.1.0

R1(config-router)# version 2

R1(config-router)# no auto-summary

پیکربندی RIP برای PyNet2:

R2(config)# router rip

R2(config-router)# network 12.10.1.0

R2(config-router)# network 12.10.2.0

R2(config-router)# version 2

R2(config-router)# no auto-summary

پیکربندی RIP برای PyNet3:

R3(config)# router rip

R3(config-router)# network 12.10.2.0

R3(config-router)# network 192.168.2.0

R3(config-router)# version 2

R3(config-router)# no auto-summary

به‌روزرسانی‌ مسیریابی در RIP

همان طور که توضیح دادیم روترهای RIP آپدیت‌های مسیریابی را به صورت broadcast یا مالتی کست در فواصل زمانی مشخص (معمولاً هر 30 ثانیه) به همه روترهای همسایه ارسال می‌کنند. این آپدیت‌ها شامل تمامی جدول مسیریابی می‌شوند که به روترهای همسایه کمک می‌کنند تا در صورت یافتن مسیرهای بهتر یا غیرقابل‌دسترس شدن شبکه، جداول خود را دوباره کالیبره کنند.

تکنیک‌های جلوگیری از ایجاد حلقه در RIP

RIP از دو تکنیک کلیدی برای جلوگیری از ایجاد حلقه‌های مسیریابی (routing loops) و افزایش کارایی مسیریابی استفاده می‌کند:

• Split Horizon: این تکنیک مانع از آن می‌شود که روتر مسیری را در جهت درست یاد گرفته شده، تبلیغ کند. اساساً، روترها نباید با تبلیغ مداوم روترهای مشابه به یکدیگر، حلقه‌ای ایجاد کنند.
• Poison Reverse: Poison Reverse مسیرهای غیرقابل‌دسترس (تنظیم تعداد گام روی ۱۶) هنگام ارسال به‌روزرسانی‌ها مشخص می‌کند. با این روش سایر روترها به سرعت در مورد مسیرهای غیرقابل‌دسترس مطلع می‌شوند تا پایداری شبکه افزایش یابد.

این مکانیسم‌ها در کنار یکدیگر به مسیریابی درست و دقیق در شبکه کمک می‌کنند. با درک این اجزا و تکنیک‌های کلیدی، مدیران شبکه می‌توانند شبکه‌های پیکربندی‌شده با RIP را به طور مؤثر مدیریت و عیب‌یابی کنند.

انواع نسخه‌های پروتکل RIP در شبکه

این پروتکل دارای 3 نسخه استاندارد است که در ادامه هر کدام را به همراه ویژگی‌ها و کاربردهایشان بررسی می‌کنیم.

 RIPv1

 RIPv1 یا RIP Version 1  نسخه اصلی این پروتکل است که در سال ۱۹۸۸ منتشر شد. در RFC 1058 از این نسخه به عنوان یک پروتکل اساسی که با شبکه‌های کوچک IPv4 کار می‌کند، یاد شده است. از ویژگی‌های آن می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• این نسخه از مسیریابی Classful استفاده می‌کند. به این معنا که اطلاعات ماسک زیرشبکه را در به‌روزرسانی‌های مسیریابی خود لحاظ نمی‌کند.
• این ورژن از RIP از Variable Length Subnet Masks (VLSM) پشتیبانی نمی‌کند. به همین دلیل هم تمام زیرشبکه‌های درون یک کلاس شبکه را به اندازه یکسان محدود می‌کند. 

• این نسخه از احراز هویت روتر پشتیبانی نمی‌کند و به همین دلیل ممکن است شبکه در معرض حمله قرار بگیرد.
• در RIPv1 روترها هر 30 ثانیه کل جدول مسیریابی خود را به آدرس آی پی 255.255.255.255 ارسال می‌کنند و مسیر آپدیت می‌شود.
• این نسخه مکانیزم‌هایی مانند split horizon، route poisoning و holddown را برای جلوگیری از انتشار اطلاعات نادرست مسیریابی به کار می‌برد.
• وقتی عملیات شروع شود، در هر 30 ثانیه، یک روتر RIPv1 یک پیام درخواست را از طریق هر رابط فعال RIPv1 پخش (Broadcast) می‌کند. این پیام همان Advertisement است. 
• روترهای همسایه نیز با بخش RIPv1 خود که حاوی جدول مسیریابی مختص به آنها است، پاسخ می‌دهند که روتر درخواست‌کننده از آن اطلاعات برای به‌روزرسانی جدول خود استفاده می‌کند. 

نکته: منظور از روترهای همسایه، روترهایی هستند که با هم مجاورت پیدا کرده‌اند و اطلاعات مسیریابی را به یکدیگر ارسال می‌کنند. 

• اگر یک روتر آپدیتی از یک شبکه واحد را از همسایه‌های مختلف دریافت کند، تنها در صورتی جدول مسیریابی خود را به روز می‌کند که اطلاعات در مورد شبکه جدیدی باشد که در دسترس است یا شبکه موجودی که تعداد هاپ‌های آن کمتر شده است. 

• در بیشتر موارد، یک روتر RIPv1 فقط یک ورودی برای یک شبکه قابل‌دسترسی خواهد داشت و این همان شبکه‌ای است که کمترین تعداد هاپ را دارد.
• این نسخه را می‌توان در حالت silent پیکربندی کرد. در این حالت یک روتر جداول مسیریابی همسایه را درخواست و پردازش می‌کند تا جداول خود را به‌روز نگه دارد، اما جدول مسیریابی خود را به شبکه ارسال نمی‌کند.
• نرم‌افزار سیسکو، به طور پیش‌فرض، بسته‌های RIPv1 و RIPv2 را دریافت می‌کند، اما فقط بسته‌های RIPv1 را ارسال می‌کند، مگر اینکه طور دیگری پیکربندی شده باشد.

RIPv2

RIPv2 یا RIP Version 2 در سال ۱۹۹۳ برای رفع کاستی‌های RIPv1 توسعه داده شد و در سال ۱۹۹۴ منتشر شد و در سال ۱۹۹۸ به Internet Standard 56 تبدیل شد. از ویژگی‌های RIPv2 می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• با حمل اطلاعات زیرشبکه در به‌روزرسانی‌های مسیریابی، از مسیریابی classless پشتیبانی می‌کند.
• این نسخه از Supports Classless Inter-Domain Routing (CIDR) و Variable Length Subnet Masks (VLSM) پشتیبانی می‌کند. 

• این نسخه سازگاری با RIPv1 را حفظ می‌کند و در صورتی که مشخص شود پیام‌های RIPv1 درست هستند، امکان همکاری کامل را فراهم می‌کند. 
• RIPv2 از آدرس‌دهی چندپخشی (224.0.0.9) برای ارسال جداول مسیریابی به روترهای مجاور استفاده می‌کند و بار غیرضروری روی میزبان‌هایی که در مسیریابی شرکت نمی‌کنند را کاهش می‌دهد، برخلاف RIPv1 که از Broadcast استفاده می‌کند.
• این نسخه از احراز هویت از جمله MD5 پشتیبانی می‌کند. 
• ویژگی دیگر آن داشتن route tag است. به این معنی که می‌تواند بین مسیرهای آموخته شده توسط RIP و دیگر پروتکل‌ها تمایز قایل شود.
• محدودیت هاپ نیز همانند نسخه پیشین، 15 تا است.

RIPng

‌ RIPng یا RIP next generation یک افزونه از RIPv2 است که برای پشتیبانی از IPv6، پروتکل اینترنت نسل بعدی، طراحی شده است. ویژگی‌های این نسخه عبارت‌اند از:

• پشتیبانی از شبکه IPv6.
• به‌روزرسانی‌ها را از روی پورت ۵۲۱ UDP با استفاده از گروه چندپخشی ff02::9 ارسال می‌کند.
• به رمزگذاری خاصی برای هاپ بعدی ورودی‌های روت نیاز دارد. در حالی که RIPv2 هاپ بعدی را در ورودی هر مسیر رمزگذاری می‌کند. 

تفاوت انواع نسخه‌های RIP

در جدول زیر تفاوت انواع نسخه‌های پروتکل RIP را می‌آوریم:

RIPv1	RIPv2	RIPng	ویژگی‌ها
‌ Classful routing protocol	‌ Classless routing protocol	Classless routing protocol	نوع روت یا مسیریابی
عدم ارسال اطلاعات زیرشبکه	ارسال اطلاعات زیرشبکه	پشتیبانی از آدرس‌دهی IPv6	ماسک زیر شبکه
عدم پشتیبانی از احراز هویت	پشتیبانی از احراز هویت (MD5)	از احراز هویت به‌روزرسانی‌های RIPv1 پشتیبانی نمی‌کند (برای IPv6 به IPsec متکی است)	احراز هویت
‌ Broadcasts updates to 255.255.255.255	‌ Multicasts updates to 224.0.0.9	‌ Multicasts updates to ff02::9	آپدیت‌ها
‌ UDP port 520	‌ UDP port 520	‌ UDP port 521	پورت انتقال
15 هاپ	15 هاپ	15 هاپ	محدودیت تعداد هاپ

تایمرهای مورد استفاده توسط RIP

RIP از چندین تایمر برای تنظیم عملکرد خود و مدیریت مؤثر اطلاعات مسیریابی استفاده می‌کند. این تایمرها قابل‌تنظیم هستند. تایمرهای RIP عبارت‌اند از:

• Update Timer

این تایمر فاصله زمانی را نشان می‌دهد که در آن یک روتر پیام‌های حاوی جدول مسیریابی خود را به همسایگانش ارسال می‌کند. همان طور که پیش‌تر اشاره کردیم، فاصله آپدیت‌ها به صورت پیش‌فرض 30 ثانیه است. یک متغیر زمانی تصادفی کوچک به زمان آپدیت اضافه می‌گردد تا از همگام‌سازی جداول مسیریابی در یک شبکه محلی جلوگیری شود.

• Invalid Timer

تایمر نامعتبر یا تایمر انقضا، مشخص می‌کند که یک ورودی مسیریابی قبل از اینکه نامعتبر تلقی شود، تا چه مدت می‌تواند بدون آپدیت در جدول مسیریابی باقی بماند. به طور پیش‌فرض، مقدار آن ۱۸۰ ثانیه است. پس از انقضای این تایمر، تعداد گام برای آن ورودی مسیریابی روی ۱۶ تنظیم می‌شود و مقصد را به عنوان غیرقابل‌دسترس علامت‌گذاری می‌کند.

• Holddown Timer

این تایمر زمانی فعال می‌شود که تعداد گام‌های یک ورودی افزایش یابد. وقتی مسیر به‌روزرسانی شود و تعداد گام بیشتری برای یک مسیر شناسایی شود، این تایمر فعال می‌شود. هدف آن تثبیت مسیر با جلوگیری از پذیرش آپدیت‌هایی با معیارهای برابر یا ضعیف‌تر در این دوره است. مقدار پیش‌فرض برای تایمر holddown نیز 180 ثانیه است.

• Flush Timer

این تایمر مدت زمان بین علامت‌گذاری یک مسیر به عنوان نامعتبر/غیرقابل‌دسترس و حذف کامل آن از جدول مسیریابی را کنترل می‌کند. مقدار آن نیز به طور پیش‌فرض 240 ثانیه است. 

این زمان معمولاً 60 ثانیه بیشتر از Invalid timer است. به این معنی که روتر به مدت ۶۰ ثانیه، مسیر غیرقابل‌دسترس را به همسایگان خود اعلام می‌کند و سپس آن را کاملاً پاک می‌کند.

مقایسه پروتکل RIP با سایر پروتکل‌های مسیریابی

پروتکل‌های مسیریابی شبکه دیگری هم وجود دارند که در برخی از ویژگی‌ها و قابلیت‌ها با RIP تفاوت‌هایی دارند. در جدول زیر می‌توانید تفاوت RIP را با پروتکل OSPF و EIGRP مشاهده کنید.

RIP	OSPF	EIGRP	پروتکل‌هاویژگی‌ها
فاصله - بردار	‌ Link State	پیشرفته و ترکیبی	روش‌های مسیریابی
‌ Bellman-Ford	Dijkstra's (SPF)	Diffusing Update Algorithm (DUAL)	الگوریتم
تعداد هاپ (حداکثر ۱۵ هاپ)	Cost (بر اساس پهنای باند، تأخیر)	کامپوزیت (پهنای باند، تأخیر، قابلیت اطمینان، بار، MTU)	متریک
کم (شبکه‌های کوچک)	زیاد (شبکه‌های بزرگ)	بالا	مقیاس‌پذیری
کند	سریع	سریع	سرعت همگرایی
جدول تناوبی کامل (30 تایی)، broadcast/multicast	حساس به رویداد، به‌روزرسانی‌های جزئی و مالتی کست	حساس به رویداد، به‌روزرسانی‌های جزئی و مالتی کست	آپدیت‌ها
‌ IPv4 (RIPv1, RIPv2), IPv6 (RIPng)	IPv4, IPv6	IPv4, IPv6	نوع شبکه
RIPv1: Classful; RIPv2/RIPng: ​Classless	Classless	Classless	Classful/Classless
120	110	90 (داخلی)، 170 (خارجی)	Administrative Distance
پایین	متوسط تا بالا	متوسط	میزان استفاده از حافظه/پردازنده

آموزش پیکربندی پروتکل RIP در روتر سیسکو

از آنجایی که روتر سیسکو کاربردهای زیادی دارد، در این بخش مراحل پیکربندی و تأیید اتصال 3 روتر در Cisco Packet Tracer را با استفاده از این پروتکل توضیح می‌دهیم.

مرحله اول: پیکربندی PCها

در ابتدا Cisco packet tracer desktop را باز کنید و دستگاه‌هایی را که در جدول زیر آمده است، انتخاب کنید:

S.NO	دستگاه	نام مدل دستگاه	Qty.
1.	PC	PC	6
2.	Switch	PT-Switch	3
3.	Router	PT-router	3

جدول آدرس IP:

S.NO	دستگاه	آدرس IPv4	ماسک  زیرشبکه	Gateway پیش‌فرض
1.	PC0	192.168.10.2	255.255.255.0	192.168.10.1
2.	PC1	192.168.10.3	255.255.255.0	192.168.10.1
3.	PC2	192.168.20.2	255.255.255.0	192.168.20.1
4.	PC3	192.168.20.3	255.255.255.0	192.168.20.1
5.	PC4	192.168.30.2	255.255.255.0	192.168.30.1
6.	PC5	192.168.30.3	255.255.255.0	192.168.30.1

سپس، یک توپولوژی شبکه مانند تصویر زیر ایجاد کنید.

از یک کابل اتصال خودکار برای اتصال دستگاه‌ها به یکدیگر استفاده کنید.

حال رایانه‌های شخصی (میزبان‌ها) را با آدرس IPv4 و ماسک زیرشبکه، طبق جدول آدرس‌دهی IP که در بالا ارائه شده است، پیکربندی کنید.

برای اختصاص آدرس IP در PC0، روی PC0 کلیک کنید.

سپس روی desktop کلیک کنید. روی IP configuration بزنید. در این بخش IPv4 configuration قرار دارد. 

بخش IPv4 address و subnet mask را پر کنید.

اکنون با استفاده از دستور ipconfig می‌توانید آدرس IP را اختصاص دهید. از commandهای دیگر هم می‌توانید استفاده کنید. 

به command terminal بروید. برای این کار می‌توانید روی آیکون ویندوز در تسکبار راست کلیک کنید و گزینه Terminal (Admin) را انتخاب کنید. 

پس از باز شدن پنجره، دستور زیر را وارد کنید:

iPConfig

موارد درون < > را باید با اطلاعات موجود خود پر کنید. مثال:

iPConfig 192.168.10.2  255.255.255.0 192.168.10.1

مراحل ذکر شده را برای تمامی PCها تکرار کنید تا پیکربندی آن‌ها تکمیل شود. 

مرحله دوم: پیکربندی روترها

پس از آن باید روترها را با آدرس IP و ماسک زیرشبکه پیکربندی کنید. 

جدول آدرس‌دهی IP روتر:

S.NO	دستگاه	رابط یا اینترفیس	آدرس IPv4	ماسک زیرشبکه
1.	router0	FastEthernet0/0	192.168.10.1	255.255.255.0
		Serial2/0	10.0.0.1	255.0.0.0
2.	router1	FastEthernet0/0	192.168.20.1	255.255.255.0
		Serial2/0	10.0.0.2	255.0.0.0
		Serial3/0	11.0.0.1	255.0.0.0
3.	router2	FastEthernet0/0	192.168.30.1	255.255.255.0
		Serial2/0	11.0.0.2	255.0.0.0

برای اختصاص آدرس IP در router0، روی router0 کلیک کنید.

سپس به config بروید و روی Interfaces کلیک کنید.

Port status را روی حالت ON بگذارید. 

حال در بخش FastEthernet آدرس IP را پیکربندی کنید. از serial ports جدولی که آوردیم، استفاده کنید.

بخش IPv4 address و Subnet mask را پر کنید.

همین مراحل را برای روترهای دیگر تکرار کنید تا پیکربندی آنها تکمیل گردد. 

پس از پیکربندی همه دستگاه‌ها، باید مسیرها را به روترها اختصاص دهیم.

برای اختصاص مسیرهای RIP به روتر خاص:

ابتدا روی router0 کلیک کنید و سپس به CLI بروید.

سپس دستورات و اطلاعات IP داده شده در زیر را تایپ کنید.

CLI command : router rip
CLI command : network

مسیرهای RIP برای Router0 در ادامه آورده شده است:

Router(config)#router rip
Router(config-router)#network 192.168.10.0
Router(config-router)#network 10.0.0.0

مسیرهای RIP برای Router1:

Router(config)#router rip
Router(config-router)#network 192.168.20.0
Router(config-router)#network 10.0.0.0
Router(config-router)#network 11.0.0.0

مسیرهای RIP برای Router2:

Router(config)#router rip
Router(config-router)#network 192.168.30.0
Router(config-router)#network 11.0.0.0

مرحله سوم: تأیید شبکه با پینگ کردن آدرس IP در هر PC

برای این کار از دستور ping استفاده خواهیم کرد.

ابتدا روی PC0 کلیک کنید و سپس به command prompt بروید. 

دستور زیر را وارد کنید:

ping

مثال:

ping 192.168.20.2

همان‌طور که در تصویر زیر می‌بینید، پاسخ‌هایی دریافت خواهید کرد که به معنی کارکرد صحیح اتصال است.

کاربردهای پروتکل RIP

پروتکل Routing Information Protocol کاربردهای زیادی دارد و معمولاً در محیط‌های شبکه‌ای خاص استفاده می‌شود، از جمله:

• شبکه‌های کوچک تا متوسط
• برخی از شبکه‌های قدیمی که قبل از توسعه پروتکل‌های مسیریابی پیشرفته‌تر ایجاد شده‌اند
• محیط‌های آموزشی و آزمایشگاهی
• مسیریابی پشتیبان یا افزونه
• بهینه‌سازی استفاده از پهنای باند
• مسیریابی داخلی
• روترهای سیسکو
• روترها، سوئیچ‌ها و فایروال‌های Juniper
• ویندوز سرور (مسیریابی و دسترسی از راه دور)
• نرم‌افزارهای متن باز Quagga، BIRD، Zeroshell
• دستگاه‌های مجهز به سیستم‌عامل‌های UNIX-like
• روترهای Netgear
• روترهای Huawei
• و...

مزایای استفاده از پروتکل RIP

این پروتکل نقاط قوت زیادی دارد، از جمله:

• راه‌اندازی ساده با حداقل پارامترهای مورد نیاز
• پیاده‌سازی و مدیریت آسان
• پیچیدگی کمتر
• استفاده از الگوریتم مسیریابی بردار فاصله ساده
• عیب‌یابی و نگهداری آسان‌تر
• به‌روزرسانی‌های خودکار
• پهنای باند کم (مناسب شبکه‌های کوچک)
• کاهش بار CPU با عملیات سبک
• مناسب برای شبکه‌هایی که دستگاه‌هایی با قدرت پردازش محدود دارند
• استفاده کارآمد از منابع
• درک آسان
• توزیع یکنواخت‌تر ترافیک شبکه
• بهبود عملکرد کلی شبکه و انعطاف‌پذیری
• کاهش خطر بی‌ثباتی شبکه
• کمک به پایداری و قابلیت اطمینان کلی شبکه

معایب استفاده از پروتکل RIP

از محدودیت‌ها و نقاط ضعف این پروتکل می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• مقیاس‌پذیری محدود (به دلیل پشتیبانی از حداکثر 15 هاپ)
• مناسب نبودن برای شبکه‌های پیچیده‌تر و بزرگ‌تر
• امکان ایجاد حلقه‌های مسیریابی
• استفاده ناکارآمد از پهنای باند (برای شبکه‌های بزرگ‌تر) به دلیل ارسال آپدیت‌های مسیریابی به شکل دوره‌ای
• پشتیبانی محدود از متعادل‌سازی بار
• همگرایی کند
• تشخیص دیرهنگام تغییرات توسط روترها
• می‌تواند باعث ازدحام شبکه و از دست رفتن بسته‌ها شود
• آسیب‌پذیری‌های امنیتی
• عدم پشتیبانی از MPLS، VPN یا IPv6
• عملکرد محدود در مقایسه با پروتکل‌های مسیریابی مدرن

کلام آخر

در این مقاله به معرفی پروتکل مسیریابی RIP پرداختیم. این پروتکل دارای 3 نسخه اصلی است که هر کدام ویژگی‌های خاص خود را دارند. با وجود کاربردهای مختلف، می‌توان گفت که این پروتکل تا حدی منسوخ شده است و دیگر برای شبکه‌های مدرن کاربرد ندارد. علت آن نیز مسیریابی بر اساس هاپ، نرخ همگرایی پایین و موارد این چنینی است. این مسائل موجب می‌شوند تا مسیریابی مختل شود یا کند پیش برود. به همین دلیل هم این روزها بیشتر از دیگر پروتکل‌ها مثل EIGRP و OSPF استفاده می‌شود.